Column tijdens de Volkskrant columnistenmarathon 2018:
Vlak voordat ze in Charlottesville werd doodgereden bij een protest tegen neonazi’s, schreef Heather Heyer op Facebook: ‘If you’re not outraged, you’re not paying attention.’
Ik let op. Ik houd het nieuws in de gaten, lees verschillende kranten. Maar waarom ben ik dan niet woedend? Verbijsterd, ja. Boos zelfs misschien. Maar woedend?
Terwijl er in 2017 genoeg was om woedend over te zijn. Bedrijfswinsten stegen, maar lonen nauwelijks. Het onverholen racisme nam toe en het verholen racisme misschien nog wel meer. 1,4 miljard om Shell en Unilever hier te houden, terwijl de uitstroom van leraren gestopt moet worden met een imagocampagne. Gordon die niet trouwde. Het Nederlands elftal. Gewoon, alles aan het Nederlands elftal.
Dus waarom geen woede? Juist omdát ik, doordat ik geïnformeerd ben, ook de tegenargumenten ken. Dat xenofobie gevoed wordt door onzekerheid over de toekomst. Dat een overheid die mensen pampert, mensen initiatiefloos maakt. Klinkt allemaal redelijk. Redelijk genoeg voor net dat beetje twijfel dat woede smoort. Pro-tabakslobbyisten noemden twijfel hun voornaamste wapen. Zolang er ook maar een beetje twijfel zou zijn over de dodelijkheid van sigaretten, zou er niks veranderen.
Twijfel als wapen. Misschien is dát wel waarop ik in 2017 níét goed genoeg gelet heb.