Je hebt vernuftige techniek, je hebt geavanceerde techniek en je hebt techniek die is simpelweg bruut. Op een schaal die alles overtreft, qua grootte, snelheid of prestatie. Een stuwdam van 300 meter hoog, een kiepwagen die 450 ton lading per keer kan verstouwen. Het soort techniek waar Discovery Channel z’n testosteron-techniekdocu’s op baseert. Bron van fascinatie en ontzag.
Zo’n fascinatie was en is voor mij de Lockheed SR-71 ‘Blackbird’, die in 1976 het snelste straalvliegtuig ter wereld werd. En dat is het nog steeds. Een vliegtuig van de buitencategorie dat eruit ziet alsof het is weggevlogen uit een sciencefiction film. Met conussen in de luchtinlaat die de luchtstroom reguleren en een romp die over de volledige lengte is voorzien van een scherpe rand, als een mes dat de lucht klieft. Een titanium rog met als kruissnelheid van Mach 3.2. De SR-71 is eigenlijk alleen in z’n element op die snelheid. Om ruimte te houden voor uitzetting door hitte sluiten de panelen van de romp in stilstand op de grond niet goed aan en het vliegtuig lekt dan brandstof. Een machine die niet goed functioneert als het niet drie keer de geluidssnelheid vliegt. Als een tijger aan de ketting.
Mijn ietwat pacifistische inborst heeft het altijd prettig gevonden dat de SR-71 een spionagevliegtuig was. Het schoot foto’s, geen raketten. Precies het excuus dat ik nodig had om een militair toestel prachtig te vinden.
Maar als ik eerlijk ben, kon en kan ik die fascinatie ook voelen bij vliegtuigen die wél gewapend zijn. Als jongetje wist ik van elk militair vliegtuig het typenummer, naam en wapensystemen te noemen. Waar Sidewinder raketten uiteindelijk voor bedoeld waren drukte ik weg. Man, wat kunnen sommige wapens prachtig zijn in hun bruutheid.
De Fairchild Republic A10 Thunderbolt. In feite een vliegtuig dat is gebouwd rond een antitankkanon ter grootte van een goeie middenklasser. Bedoeld als tankjager en daarom zwaar bepantserd en met alle systemen meervoudig uitgevoerd. Pure functionaliteit, nul esthetiek en zijn bijnaam luidt dan ook ‘Warthog’ (wrattenzwijn). Dit heeft niets meer te maken met de overtreffende trap die de SR-71 bruut maakt, dit is gewoon een vliegende tank. Tot voor kort het bruutste stuk techniek dat ik kende.
Tot voor kort. Want nu is er het het grootste schip ter wereld, 382 bij 124 meter en met een waterverplaatsing van 50.000 ton, dat hele boorplatforms kan optillen en vervoeren. Dat is bruut. Maar zo’n schip vernoemen naar iemand die in de Waffen-SS heeft gevochten voor een regime dat 11 miljoen doden op z’n geweten heeft, dat is natuurlijk buitencategorie bruut. En dat je die naam dan pas als je opdrachten mis dreigt te lopen vervangt door Pioneering Spirit, waarmee je toch mooi vasthoudt aan de initialen van de eerste naamgever, dan ben je bruut én hypocriet.