Wat moet ik nou met Daan Roosegaarde? Steeds weer als ik hem zie, vechten irritatie en inspiratie om voorrang. Zijn enthousiasme en wil om dingen te veranderen inspireren; zijn gebrek aan realiteitszin en dedain voor technologische haalbaarheid storen me.
Mensen die bij een idee dat hij heeft wijzen op de beperkingen van de stand van de technologie of op gebruiksaspecten die niet zo handig zouden kunnen zijn, zet hij weg als ‘ja maar’-mensen. Om de beperkte medemens bij te sturen heeft Roosegaarde een met spraakherkenning uitgeruste stoel ontwikkeld die degene die erop zit een elektrische schok geeft als de ongelukkige de woorden ‘ja, maar …’ in de mond neemt.
In Zomergasten vertelde Roosegaarde trots dat sjeiks uit Qatar hadden gebeld om 100 km van zijn Smart Highway te bestellen. Op de Japanse televisie viel het publiek bijkans in katzwijm toen daar een animatie van de Smart Highway werd getoond met oplaadstrook voor elektrische auto’s. In beide gevallen liet hij gemakshalve achterwege dat de Smart Highway nog helemaal niet mogelijk is. Je kunt 100 km bestellen, maar Heijmans kan het niet leveren. De oplaadstrook voor elektrische auto’s bestaat nog niet, laat staan dat elektrische auto’s zijn uitgerust met het vereiste oplaadsysteem. Bij de proef in Oss met de belijning van fluorescerende verf bleek dat de verf gevoelig is voor vocht en geen licht meer geeft. Oeps.
Als ik op die stoel van Roosegaarde had gezeten, had ik nu een schok op mijn genitaliën gekregen. Als Roosegaarde zijn 100 km Smart Highway had verkocht aan de sjeiks uit Qatar, had hij misschien wel iets veel ergers gekregen. Het kan nog niet. Daar helpt een grappig stoeltje nu eenmaal niet tegen.
Ik heb er problemen mee dat Roosegaarde doet alsof je technologische beperkingen opzij kunt schuiven puur met de juiste mentaliteit. En dat hij concepten presenteert als ware het productieklare ontwerpen. Alsof iedereen in de wereld gek is en hij niet. Alsof ingenieurs mensen zijn die alleen maar de vooruitgang tegenwerken, niks willen, en dat hij, Daan Roosegaarde, de enige is die wél ziet hoe het moet.
Punt is dat Roosegaarde met zijn aanpak wel verandering bereikt. Door concepten fantastisch te visualiseren en achterwege te laten dat nog niet helemaal duidelijk is hoe het zou moeten werken, wakkert hij verlangen aan. Daan Roosegaarde slaagt erin om mensen zo te inspireren dat ze met hem mee gaan. Eerst de ideeen, dan de uitvoering. Precies wat je nodig hebt om baanbrekende nieuwe ideeen van de grond te krijgen. Alleen zullen in de praktijk, naast Daan Roosegaarde, maar weinigen met deze strategie wegkomen. Maar nu denk ik dus weer in beperkingen.