Waar je ook bent en wat je ook doet en hoe leuk ze dat ook vinden, zodra mijn kinderen een beeldscherm zien laten ze alles uit hun handen vallen en veranderen ze in apathische beeldschermjunkies. We proberen hun ‘schermtijd’ te doseren en verleiden ze tot andere activiteiten als knutselen, bordspelletjes en boekjes lezen. Tegenover dat laatste staan ze niet geheel onwelwillend, dus trekken we af en toe met z’n allen naar de lokale bibliotheek om de boekencollectie te verversen in de superhip vormgegeven kinderboekenhoek.
ZOEK KINDERBOEKEN
Alleen heeft de bibliotheek sinds enige tijd ook een ‘videohoek’ staan, waarin continu dvd’s worden vertoond. Dus zodra we de bibliotheek binnenlopen zuigen mijn kinderen zich aan het scherm vast als die alien uit Alien aan het gezicht van de bijrolacteur die voor onfortuinlijk ruimteschipbemanningslid speelde.
En als je ze dan eindelijk met behulp van een krik, groene zeep en loze dreigementen hebt losgeweekt van dat scherm en ze naar de boekenhoek hebt gesleept: je draait je een seconde omom een boek te pakken en zoef, weg.
Als je het puur functioneel bekijkt, stelt die videohoek ons als ouders in staat om veel sneller de taak ‘zoek kinderboeken’ uit te voeren. Maar het idee was niet om snel even wat boeken uit het rek te trekken, maar om de kinderen er een beetje bij te betrekken. Ze ook zelf wat te laten zoeken, overleggen wat ze leuk vinden. En je zou denken dat een bibliotheek dat wil ondersteunen.
APATHISCH
Dus wij naar de balie of dat scherm uit kon. ‘Ja, we horen het wel van meer ouders’, aldus de bibliothecaresse. ‘Misschien moeten we er eens naar kijken.’
Het kan zijn dat ze naar dat scherm gekeken hebben, maar dan op dezelfde apathische manier als mijn kinderen, want die filmpjes draaien nog steeds. Volgende keer neem ik mijn iPad mee, kan ik rustig de krant lezen.
Deze column verscheen op 24 maart 2018 in de Volkskrant.