Ongepaste trots

Begin april werd het nieuwe station van Delft officieel geopend. Mooi hoor. ProRail blij, gemeente blij, iedereen blij. En toch heb ik een beetje met scheve ogen naar het feestje gekeken. Want hoewel het nieuwe station is ontwikkeld binnen de gestelde tijd en het gestelde budget, maakt het deel uit van de ondertunnelde Delftse Spoorzone, waar Delft straks 140 miljoen euro meer aan heeft uitgegeven dan begroot (op een totale bijdrage van 275 miljoen). Da’s knap. Je stapt iets te overmoedig een project in, een gemeenteraad vindt alles best als ‘B en W maar in control is’, een crisis breekt uit, vastgoedontwikkelaars stappen straffeloos uit, en hoppa, je bent 140 miljoen verder. Maar daarvoor zitten B en W dan binnenkort wel in een stadskantoor bovenop die tunnel, lekker centraal.

Rik Grashoff, destijds als wethouder verantwoordelijk voor de aanleg van de tunnel, was ook bij de opening. ‘Ik heb me ongelooflijk verbonden gevoeld met dit project en hier acht jaar lang ongelooflijk hard aan gewerkt. En jaren nadat ik weg ben, is het er, loop ik rond en denk ik: het is goed. Laten we trots zijn op dit project. Een andere wethouder uit die tijd, Torenstra: ‘Als de pijn van de financiën achter de rug is, zal iedereen met bewondering op dit project terugkijken.’

Maar ik woon in Delft. Nu. En ik zie dat de stad mede door het financiële fiasco van de Spoorzone inmiddels de een na hoogste woonlasten van de 35 grootste gemeenten van Nederland heeft. Dat er keihard is bezuinigd op buurthuizen, op bibliotheken, op zwembaden, op het theater, op het culturele cursusaanbod. Parkeren wordt gebruikt als melkkoe, de kinderboerderij wordt geprivatiseerd. lk kan er nu al wel respect voor hebben, voor dat station, voor die tunnel. En ik zie ook wel dat het goed is voor de stad, maar omdat ik weet wat de consequenties zijn, kan ik er niet echt blij van worden. Echt genieten zonder bijsmaak: nee. Je kunt in een prachtig huis wonen, maar hoeveel geniet je daar nog van als je weet dat je hypotheeklasten zo hoog zijn dat je bijna failliet gaat?

Wat zeker niet werkt, is dat wethouders die destijds verantwoordelijk waren en nooit ook maar iets van excuses hebben gemaakt, mij komen vertellen hoe geweldig dit is. Zij zitten met hun hoofd al in de toekomst, ik zit nu in hun troep. Als je je begroting meer dan 100 % overschrijdt, heb je wat mij betreft het recht verspeeld om trots te roepen hoe mooi iets is. Dan heb je deemoedig opzij te stappen, je bek te houden en moet je het oordeel overlaten aan de mensen. De mensen die de prijs betalen. En de mensen van Delft maakten al een mooi begin. In plaats van het van officiële zijde gesuggereerde, protserige Diamant van Delft als naam voor het nieuwe glazen station annex stadskantoor, hielden de Delftenaren het in een prijsvraag op De Glasbak. Volgens mij betekent dat dat ze er al een beetje van zijn gaan houden.

Column in De Ingenieur 8 van augustus 2015

Delen:
Mastodon