Oké, misschien moet ik niet pas op de ochtend dat ik een nieuw paspoort ga aanvragen gaan kijken of ik nog een pasfoto heb. En, zo blijkt, op maandagochtend voor tien uur is er in Delft geen enkele fotozaak geopend.
Dan maar hopen dat er op het stadskantoor zo’n fotohokje staat. Jawel! Het apparaat blijkt echter alleen muntgeld te accepteren. Ik naar de receptie om wat kleingeld te pinnen. Kan niet, want het hele stadskantoor werkt ‘cashloos’. Behalve dat pasfotohokje dus. Maar, zo zegt het verder vriendelijke baliepersoneel, ik kan wél pinnen om de hoek bij GWK en dan het briefgeld in de wisselautomaat stoppen. En als de GWK-pinautomaat niet net op dat moment een Windows XP-opstartscherm had getoond, had dat inderdaad gekund. Dan maar een croissantje kopen bij de AH to go en de medewerker vragen of ik er wat extra geld bij mag pinnen.
Na nog een tussenstop bij de wisselautomaat kan ik eindelijk het fotohokje in. Ik ga netjes volgens de instructies rechtop zitten. Mijn ogen tussen de markeringslijnen, ik maak mijn oren vrij en kijk alsof ik totaal geen levenslust meer heb, zoals dat tegenwoordig moet van de paspoortgestapo. Een digitaal ingeblikte Vlaamse stem telt met een absurde computerintonatie tot drie en dan… krijg ik een rood kruis te zien omdat mijn foto niet aan de eisen voldoet. Nog een keer alle richtlijnen langs en nog een foto. Wederom een rood kruis. Het apparaat geeft aan dat de volgende foto mijn laatste poging is. Ik heb geen idee wat ik bij de eerdere foto’s fout heb gedaan, maar oké, op hoop van zegen dan maar. Weer niet. F*&K! Geen contant geld meer. O wacht, ik mag tóch nog een keer, het apparaat begint weer bij foto 1. Sym-pa-thiek.
Uiteindelijk probeer ik het negen keer, op alle mogelijke manieren, maar geen enkele keer geeft de computerfotograaf zijn fiat voor de opname van mijn pasfoto in een paspoort. Ik druk toch maar op print. Ik voldoe aan alle regels, het zal wel aan de software liggen. Als ik eindelijk bij de balie zit, is het eerste wat de medewerkster zegt: ‘O, die foto gaat niet werken, dat zie ik nu al. Er zit geen goedkeurstempel op.’ En net als ik gillend gek wil worden, zegt ze erachteraan: ‘Maar ik zie al wat er aan de hand is, je hoofd is te groot.’ Pardon? ‘Je moet met je hoofd helemaal tegen de achterwand gaan zitten. Anders werkt het niet. Komt vaker voor, hoor. Als je daar bij mijn collega even deze foto laat zien, dan krijg je een speciaal muntje en kun je een nieuwe foto maken.’
Echt, mensen zijn de enige reden dat automatisering nog een soort van werkt.
Deze column verscheen op 19 mei 2018 in de Volkskrant.
*****
Mis nooit meer een ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’ en volg me via Facebook of Twitter.